Ένας γαλαξίας στο χρώμα της στάχτης

Κοιτάζω τη φωτογραφία ξανά και ξανά προσπαθώντας να κατανοήσω τη διάταξη ενός οικείου μικρόκοσμου. Τη δυσλειτουργική συνύπαρξη τόσων αντιφατικών στοιχείων.        

Την αποσύνθεση και τη διαμέλιση των επιμέρων στοιχείων. Τι μπορούν να αφηγηθούν για τους ιδιοκτήτες;  

Την ομορφιά που συμπορεύεται με την ασχήμια.  

Μέσα στο γκρι πινελιές από κόκκινο διαφαίνονται. Σαν πιτσιλιές από ζωηρό, κόκκινο αίμα.

Μια σκούπα και ένας σωλήνας ορίζουν το ασφυκτικό πλαίσιο, τον διαφαινόμενο χώρο. Σαν να ορίζουν μέχρι που επιτρέπεται να απλωθεί το πράσινο και το κόκκινο. Τα απαράβατα σύνορα.

Όλα έχουν στο χρώμα της στάχτης και της φθοράς και όμως τα συστατικά της πάστρας είναι εκεί. Πασχίζουν να ολοκληρώσουν το σκοπό της ύπαρξης τους. Ακόμη και αν αυτό δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από αιώρηση μικροσωματιδίων σκόνης.

Ατάκτως δομημένα και τακτοποιημένα  προσπαθούν να αποποιηθούν κάθε ευθύνη για όλο αυτό το γκρι.

Όλα είναι μετρήσιμα. Η τρέλα, οι κιλοβατώρες, το υπόλοιπο υγρό καθαρίσματος ΓΑΛΑΞΙΑΣ  πίσω από το παράθυρο.